Objawienie Króla Miłosierdzia 25-go stycznia 2023

Objawienie Króla Miłosierdzia
25-go stycznia 2023 roku nad studzienką
“Maria Annuntiata” przy Domie Jeruzalem.

Jesteśmy wszyscy zanurzeni w pięknym złotym świetle. Duża złota świetlna kula, której towarzyszą dwie mniejsze złote kule świetlne, unoszą się w powietrzu na niebie przed nami. Duża kula otwiera się i wyłania się z niej Dziecię Jezus w praskiej postaci. Nosi dużą złotą koronę, na ciemnobrązowych, krótkich kręconych włosach. Król Miłosierdzia ma niebieskie oczy. Dziecię Jezus ubrane jest w tunikę koloru czerwonego i w czerwony płaszcz Jego Najdroższej Krwi. Król Niebios trzyma w Swojej prawej ręce duże złote berło, a w lewej Vulgatę (Pismo Święte).

Teraz otwierają się pozostałe dwie mniejsze świetlne kule i wyłaniają się z nich dwaj aniołowie ubrani na biało. Aniołowie klękają przed Królem Miłosierdzia i rozpościerają nad nami Jego płaszcz. Jesteśmy otuleni Jego płaszczem. Rozpościera się on nad nami jak namiot. Dziecię Jezus błogosławi nas:

"W Imię Ojca i Syna – którym Jestem Ja - i Ducha Świętego. Amen."

Król Niebios przykłada Swoje berło do Swojego Serca i mówi:

"Spójrzcie, Jestem Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata! Drodzy przyjaciele, módlcie się i pozostańcie Mi wierni. U Pawła stało się Moje działanie widoczne. Kto otworzy swoje serce i zwróci się do Mnie, tego Ja powołam i tak może każda dusza przemienić się z Szawła w Pawła. Pismo Święte jest Słowem Ojca Przedwiecznego i Moim Słowem. Nie wolno wam go porzucić! Paweł umiłował Moje Słowo. I tak powinniście Pismo Święte w całości widzieć: Stary i Nowy Testament. Jest on historią zbawienia człowieka; działaniem Moim i działaniem Ojca, w którym Ja Jestem cały. Tak i kapłaństwo nie można widzieć jako oderwane od Starego Testamentu. Słuchajcie Mojego Słowa!"

Pan mówi do mnie w ciszy o nadchodzącym cudzie czasów ostatecznych w postaci słupów chmór i słupów ognia. W Biblii znajdujemy słupy te w Starym Testamencie w Księdze Wyjścia. Potem mówi Boskie Dziecię o tej górze, na której Mojżesz miał spotkanie z Bogiem. Góra ta spowita była wielkim obłokiem i wielkim ogniem. Tak ukazała się wielkość obecności Ojca Przedwiecznego. Mojżesz otrzymał na tej górze od Boga dziesięć przykazań. Bóg wyznaczył Mojżesza, jako tego, który mógł wejść na szczyt góry na spotkanie z Bogiem, a następnie Aarona, który został powołany przez Boga do kapłaństwa. Żadna inna osoba, żaden krewny, żadna inna osoba o wybitnym znaczeniu, nie mogła im w tym towarzyszyć (Pismo Święte, Księga Wyjścia 19,16-25). Łaskawe Dziecię zwraca mi uwagę, że taki był początek nadzwyczajnie świętego kapłaństwa. Mamy poznać, że kapłaństwo zostało ustanowione przez Boga, a nie przez człowieka. W nadchodzącym czasie Bóg nie bez przyczyny wybiera jako cud słup obłoku i słup ognia. W znakach tych wielu ludzi rozpozna Boga. Wskazuje tym również na Księgę Wyjścia w Biblii, zwłaszcza na uwolnienie ze świeckiej niewoli, na 10 przykazań i na święte kapłaństwo. Tak wyjaśnił mi to Król Miłosierdzia.

Teraz niewidzialna ręka otwiera Vulgatę. Widzę fragment w Piśmie Świętym: Paweł, List do Rzymian 1, 18 i nast. Promienie słowa spływają na nas. Wszyscy jesteśmy otoczeni jasnym światłem.

Król Miłosierdzia zbliża się i mówi:

"Teraz pokażę ci coś na czas, który nadejdzie. Pius V był wiernym Mi przyjacielem, tak samo jak Benedykt XVI, będący waszą skałą, był Mi wierny."

Pan pokazuje mi długie pismo, mówiąc: ludzie będą ją nazywać mszą wszech czasów. Pismo to było bardzo rozciągłe. Mogłam się zoriętować w treści, ale nie zapamiętałam każdego jednego słowa. Raz jeszcze potwierdziło mi Łaskawe Dziecię, że dotyczy czasu, który nadejdzie.

Król Miłosierdzia mówi:

"Została wymodlona!"

Benedykt XVI jest u Niego. Potwierdza mi Król Niebios i mówi:

"Benedykt XVI, wasza Skała, był z powodu niezliczonych talentów, którymi został obdarowany, bardzo pogardzany. Wiedz o tym. Był wierny Pismu Świętemu, wierny Ojcu i Mnie. Teraz modli się gorliwie za Kościół. Wzywajcie jego wstawiennictwa". (Uwaga własna: można to czynić wobec godnych szacunku członków Kościoła katolickiego).

"Módlcie się, bo zło na świecie jest bardzo silne. Tylko przez waszą modlitwę, waszą ofiarę, waszą pokutę i Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej, świat może zostać uratowany, a sąd karny złagodzony. Osoby stojące przy tobie powinni się gorąco modlić, bo inaczej nie zrozumieją tego, co robię. Plan Boży dla tej miejscowości i dla Niemiec zostanie im inaczej nie ujawniony; plan Ojca, który jest również Moim planem. Temu który się nie modli i nie ofiaruje, plan ten nie zostanie ujawniony. Chcę was uratować, a nie pokarać".

Król Miłosierdzia przykłada teraz Swoje berło do Swojego Serca, które staje się kropidłem Jego Najdroższej Krwi. Błogosławi i pokrapia nas Swoją Najdroższą Krwią; w szczególności chorych i wszystkich ludzi, którzy o Nim myślą:

"W Imię Ojca i Syna – którym Jestem Ja - i Ducha Świętego. Amen."

Następnie Łaskawe Dziecię stawia Swoją prawą stopę na kamieniu krawędzi studzienki i mówi:

"Ponieważ Krew Moja nie płynie w Najświętszej Ofierze Mszy Świętej, pokrapiam was Moją Najdroższą Krwią". (Uwaga własna: Pan odnosi się do faktu, że obecnie w dniach spotkań modlitewnych w Sievernich nie jest odprawiana Msza Święta). "Módlcie się o pokój, ofiarujcie, bo inaczej spadnie na was wielkie cierpienie. Powiedziałem wam to już i nie mogę wam tego wystarczająco często powiedzieć: słuchajcie Mojego Słowa, pozostańcie Mi wierni, pozostańcie wierni Pismu Świętemu! Jestem Królem Miłosierdzia i prowadzę was przez ten czas. Nie lękajcie się!"

Pan życzy sobie od nas na pożegnanie pewną modlitwę i żegna się z nami: "Adieu!".

Modlimy się jak Pan Sobie tego życzył:

O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, a szczególnie te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.

Pan powraca do światła i podobnie czynią to aniołowie. Świetlne kule zamykają się i pojawia się znak: IHS. Kule świetlne znikają.

Orędzie to zostało opublikowane bez zamiaru ingerencji na wyrok Kościoła Rzymsko-Katolickiego.

copyright

Komentarz dr. Hesemanna:

"Mojżeszowi mogł towarzyszyć w drodze na górę Synaj Jozue, który był jego pomocnikiem. Natomiast brat jego Aaron, prowadził starszych Izraela, którzy towarzyszyli Mojżeszowi na świętą górę. Czekali oni na niego w połowie drogi na szczyt. Tam Bóg ustanowił Aarona najwyższym kapłanem Izraela, który to urząd przechodził na jego bezpośrednich potomków, a Lewici, jego plemię, pełnili odtąd służbę kapłańską. Do czasów Machabejskich powstań
(II w. p.n.e.) urząd arcykapłański pozostawał w domu Aarona. Gdy Machabeusze proklamowali urząd ten dla siebie, doszło do schizmy. Zwolennicy arcykapłana Aarona udali się do Egiptu, gdzie zbudowali "alternatywną" świątynię. Z kolei Esseńczycy oczekiwali mesjasza- arcykapłana z domu Aarona
i królewskiego z domu Aarona, który miał przywrócić "stary porządek". Jezus był Dawidytą poprzez swojego dziadka Joachima, a także Aaronitą poprzez swoją babkę Annę, a więc był zarówno królem, jak i arcykapłanem, dlatego autor Listu do Hebrajczyków mógł napisać: "Ponieważ teraz mamy najwyższonego arcykapłana..." (Heb 4:14).

To, że nasze katolickie kapłaństwo sięga do kapłaństwa Starego Przymierza, precyzyjnie wyjaśnił papież Benedykt w swojej przedmowie "Kapłaństwo katolickie" do książki "Z głębi serca" kardynała Sarah. Benedykt XVI opisuje w nim kapłaństwo chrześcijańskie jako nową interpretację izraelskiego arcykapłaństwa, w którym w postaci Jezusa jako arcykapłana stapia "prorocką kultową krytykę z kultową tradycją wywodzącą się od Mojżesza". Po Soborze Watykańskim II (1962-1965) ustosunkowanie do kapłaństwa starotestamentowego "stało się jednak nieuniknione i dla Kościoła Katolickiego". Zrozumienie tego urzedu "spadło na nas jako sprawa niesłychanej wagi" i "stało się przyczyną trwałego kryzysu kapłaństwa w Kościele, aż do dnia dzisiejszego".

Pius V (1566--72) był prawdziwie świętym papieżem. Wprowadził w czasie, kiedy Europie zagrażali Turcy modlitwę różańcową i "Anioł Pański" i tak wymodlono cud pod Lepanto. W decydującej bitwie morskiej "Świętej Ligi" z flotą osmańską chrześcijanie byli początkowo w beznadziejnej sytuacji. Osmanie mieli druzgocącą przewagę liczebną; co więcej, wiatr nie sprzyjał chrześcijańskiej flocie. Jednak dokładnie o godzinie 12-tej, kiedy w całym chrześcijańskim świecie modlono się "Anioł Pański", wiatr zmienił się i pozwolił "Świętej Lidze" na przeprowadzenie udanego frontalnego ataku na Turków. Był też wielkim reformatorem, który konsekwentnie realizował postanowienia Soboru Trydenckiego. Bullą "Quo primum" z dnia 14 lipca 1570 r. ustanowił "Mszą trydencką" jako "wszechwieczną" i zabronił jej kiedykolwiek modyfikować albo znieść: "(...) ani też przedłożone pismo [Quo primum] nie może być nigdy odwołane lub zmodyfikowane i pozostaje na zawsze w pełnej mocy prawnej". Był to prawdopodobnie ten "długi list" pokazany Manueli przez Pana.

Z Biblii

Księga Wyjścia

2. Księga Mojżeszowa/Rozdział 19, 16-25

16 Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu. 17 Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. 18 Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła. 19 Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donośniejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród grzmotów. .
20 Pan zstąpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry, a Mojżesz wstąpił. 21 Pan rzekł do Mojżesza: «Zstąp na dół i upomnij lud surowo, aby się nie zbliżał do Pana, chcąc Go zobaczyć, gdyż wielu z nich przypłaciłoby to życiem. 22 Także kapłani, którzy mogą kiedy indziej zbliżać się do Pana, niech się oczyszczą, aby ich Pan nie pobił». 23 Wtedy rzekł Mojżesz do Pana: «Lud nie będzie śmiał podejść do góry Synaj, gdyż zakazałeś mu tego surowo, mówiąc: "Oznacz granicę około góry i ogłoś ją jako świętą"». 24 Potem Pan powiedział do niego: «Idź, zstąp na dół, a potem przyjdź ty i Aaron z tobą. Kapłani i lud nie mogą przejść granicy, aby wstąpić do Pana, boby ich ukarał». 25 Mojżesz zszedł na dół do ludu i to mu oznajmił.

List do Rzymian
Listy św. Pawła Apostoła

Usprawiedliwienie przez Jezusa Chrystusa
Potrzeba uzdrowienia ludzkości

1 Pozdrowienie

Grzech swiata poganskiego. 18 Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. 19 To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. 20 Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. 21 Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. 22 Podając się za mądrych stali się głupimi. 23 I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. 24 Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. 25 Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu, zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. 26 Dlatego to wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności: mianowicie kobiety ich przemieniły pożycie zgodne z naturą na przeciwne naturze. 27 Podobnie też i mężczyźni, porzuciwszy normalne współżycie z kobietą, zapałali nawzajem żądzą ku sobie, mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za zboczenie. 28 A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę na nic niezdatnego rozumu, tak że czynili to, co się nie godzi. 29 Pełni są też wszelakiej nieprawości, przewrotności, chciwości, niegodziwości. Oddani zazdrości, zabójstwu, waśniom, podstępowi, złośliwości; 30 potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, w tym, co złe - pomysłowi, rodzicom nieposłuszni, 31 bezrozumni, niestali, bez serca, bez litości. 32 Oni to, mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią.

26-32: Paweł, który nie przesadza, maluje wstrząsający obraz warunków moralnych panujących w pogaństwie. Ale korzeniem całej tej deprawacji jest odwrócenie się od Boga. Szóste przykazanie jest przekraczane najbardziej tam, gdzie pierwsze nie jest przestrzegane.

Bulla Quo primum tempore św. Piusa V

Ustanowienie Wiecznego Kanonu Mszy św.

Konstytucja Apostolska Jego Świątobliwości Papieża św. Piusa V z 14 lipca 1570 r.

Pius, Biskup, Sługa Sług Bożych, na wieczną rzeczy pamiątkę

Do Naszych Czcigodnych Braci: Patriarchów, Prymasów, Arcybiskupów, Biskupów, i innych Miejscowych Ordynariuszy w Pokoju i Łączności ze Stolicą Apostolską

Czcigodni Bracia, zdrowie i Błogosławieństwo Apostolskie!

Po wyniesieniu Nas na tron apostolski, z zadowoleniem skoncentrowaliśmy Nasz umysł i energię, i skierowaliśmy wszystkie Nasze myśli na kwestię zachowania nieskazitelnym publicznego kultu Kościoła; i dołożyliśmy starań, z Bożą pomocą, wszelkimi środkami naszej władzy, do osiągnięcia tego celu.

Zważywszy, iż, pośród innych dekretów Świętego Soboru Trydenckiego, powierzono nam również obowiązek zrewidowania i ponownego wydania świętych ksiąg, a mianowicie Katechizmu, Mszału i Brewiarza; i zważywszy, że z woli Bożej wydaliśmy Katechizm dla nauczania wiernych oraz gruntownie zrewidowany Brewiarz, następnie, dla właściwego wywiązania się z Boskiego Urzędu, aby Mszał i Brewiarz były w doskonałej harmonii, co jest prawe i właściwe (uznając, iż jest zupełnie stosownym, aby w Kościele był jeden tylko odpowiedni rodzaj psalmodii - melodii spiewanego psalmu- i jeden jedyny ryt odprawiania Mszy św.), uznaliśmy za konieczne natychmiast skierować Naszą uwagę na to, co jeszcze pozostało do zrobienia, a mianowicie, przeredagowanie Mszału tak szybko, jak to tylko możliwe.

Postanowiliśmy więc przekazać to zadanie wybranemu komitetowi uczonych; a oni, porównując na każdym etapie swojej pracy i z najwyższą uwagą starożytne kodeksy z Naszej Watykańskiej Biblioteki oraz odpowiednie (oryginalne lub poprawione) kodeksy z innych źródeł, konsultując to ponadto z pismami uznanych starożytnych autorów, którzy zapisali nam w testamencie treści dotyczące odprawianych świętych rytów, odtworzyli w ten sposób sam Mszał w pierwotnej formie i rycie świętych Ojców. Gdy efekty tej pracy zostały poddane dokładnemu rozpatrzeniu, a następnie poprawieniu, wówczas My, po głębokim rozważeniu, nakazaliśmy, iż końcowy ich wynik będzie bezzwłocznie wydrukowany i wydany w Rzymie, tak aby wszyscy mogli cieszyć się owocami tej pracy: aby księża wiedzieli jakich modlitw używać, oraz jakich odtąd, przy odprawianiu Mszy św., rytów i ceremonii przestrzegać.

Dlatego więc, aby wszyscy i wszędzie zaadaptowali i przestrzegali tego, co zostało im przekazane przez Święty Kościół Rzymski, Matkę i Nauczycielkę wszystkich innych Kościołów, będzie odtąd bezprawiem na zawsze w całym świecie chrześcijańskim śpiewanie albo recytowanie Mszy św. według formuły innej, niż ta przez Nas wydana;

nakaz ten ma zastosowanie do wszystkich kościołów i kaplic, patriarchalnych, kolegialnych i parafialnych, świeckich bądź należących do zgromadzenia religijnego, czy to męskiego (włączając w to wojskowe) czy żeńskiego, w których Msze św. winny być śpiewane głośno w prezbiterium lub recytowane prywatnie, zgodnie z rytami i zwyczajami Kościoła Rzymskiego;

ma to zastosowanie nawet wówczas, jeżeli wymienione kościoły zostały w jakikolwiek sposób zwolnione, czy to przez indult Stolicy Apostolskiej, czy przez zwyczaj, przywilej, lub nawet przez przysięgę lub zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej, lub też jeżeli ich prawa i swobody były zagwarantowane w jakikolwiek inny sposób; zachowując tylko te, gdzie praktyka odprawiania Mszy św. w inny sposób była przyznana ponad 200 lat temu wraz z jednoczesnym utworzeniem i zatwierdzeniem kościoła przez Stolicę Apostolską, oraz te, które zachowały podobny zwyczaj nieprzerwanie przez okres nie mniej niż 200 lat; w których to przypadkach w żaden sposób nie odwołujemy ich ww. przywilejów lub zwyczajów.

Mimo to, jeżeli ten Mszał, który uznaliśmy, iż jest godzien wydania, bardziej odpowiada tym ostatnim, niniejszym pozwalamy im na odprawianie Mszy św. zgodnie z tym rytem, pod warunkiem uzyskania zgody ich biskupa lub prałata, oraz całej kapituły, i niezależnie od innych warunków.

Wszystkim innym ww. kościołom zakazuje się używania innych mszałów, które należy zupełnie i w całości wycofać; i przez tę obecną Konstytucję, która będzie mieć moc prawną po wsze czasy, nakazujemy i polecamy, pod groźbą kary Naszego gniewu, aby nic nie było dodane do Naszego nowo wydanego Mszału, nic tam pominięte, ani cokolwiek zmienione.

W szczególności, nakazujemy każdemu patriarsze, administratorowi i innym osobom jakiejkolwiek kościelnej godności, choćby był to kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego lub posiadacz jakiegokolwiek innego stopnia lub stanowiska, a nakazujemy im to na mocy świętego posłuszeństwa, aby śpiewali bądź recytowali Mszę św. zgodnie z rytem, sposobem i normą niniejszym przez Nas ustanowioną, a tym samym zaprzestali i całkowicie zaniechali wszystkich innych rubryk i rytów innych mszałów, niezależnie jak dawnych, do których przestrzegania byli przyzwyczajeni, i aby nie dopuszczali myśli o wprowadzaniu do odprawiania Mszy św. jakichkolwiek ceremonii lub recytowania jakichkolwiek innych modlitw, niż te zawarte w Mszale.

Ponadto, na mocy treści niniejszego aktu i mocą Naszej Apostolskiej władzy, przyznajemy i uznajemy po wieczne czasy, że dla śpiewania bądź recytowania Mszy św. w jakimkolwiek kościele, bezwzględnie można posługiwać się tym Mszałem, bez jakichkolwiek skrupułów sumienia lub obawy o narażenie się na karę, sąd lub cenzurę, i że można go swobodnie i zgodnie z prawem używać. Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik jakiegokolwiek zgromadzenia, jakkolwiek nie byłby tytułowany, nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy św. w inny sposób, niż przez Nas polecono. Podobnie nakazujemy i oznajmiamy, iż nikt nie może być nakłaniany bądź zmuszany do zmieniania tego Mszału; a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną, pomimo wcześniejszych konstytucji lub edyktów zgromadzeń prowincjalnych bądź synodalnych, i pomimo zwyczajów ww. kościołów, ustanowionych bardzo dawnym lub odwiecznym nakazem, zachowując tylko zwyczaje mające ponad 200 lat.

W konsekwencji, z Naszej woli i mocą tej samej władzy, zarządzamy, iż jeden miesiąc po opublikowaniu tej Naszej Konstytucji i Mszału, księża Kurii Rzymskiej będą zobowiązani do śpiewania bądź recytowania Mszy św. zgodnie z niniejszym; inni na południe od Alp, po trzech miesiącach; ci, którzy mieszkają za Alpami, po sześciu miesiącach lub tak szybko, jak tylko Mszał będzie dostępny.

Ponadto, aby wymieniony Mszał był zachowany od skazy i utrzymany wolny od defektów i błędów, karą za nieprzestrzeganie niniejszego w przypadku wszystkich drukarń na obszarze bezpośrednio lub pośrednio podległym Nam, bądź Świętemu Kościołowi Rzymskiemu, będzie konfiskata ich książek i grzywna w wysokości 100 dukatów w złocie płatna ipso facto do Apostolskiego Skarbca. W przypadku siedziby w innych częściach świata, karą będzie ekskomunika latae sententiae i inne kary według Naszego uznania; i mocą Naszej Apostolskiej władzy i zgodnie z brzmieniem tego dokumentu, zarządzamy, iż nie wolno im ośmielić się, albo dopuścić myśli o wydrukowaniu, wydaniu lub sprzedaży, lub w jakikolwiek inny sposób przyczynić się do dostarczenia takich ksiąg, bez Naszego potwierdzenia i zgody, lub bez wyraźnej zgody Komisarza Apostolskiego dla wymienionych rejonów świata, który będzie w tym celu przez Nas wyznaczony. Każda z wymienionych drukarń musi otrzymać od ww. Komisarza Mszał standardowy, który będzie służyć jako wzorzec kolejnych kopii, które, gdy zostaną wykonane, muszą być porównane ze wzorcem i wiernie się z nim zgadzać, nie różniąc się w żaden sposób od pierwowzoru wydrukowanego w Rzymie.

Ale, ponieważ trudno byłoby przesłać niniejszą Konstytucję do wszystkich części świata i powiadomić jednocześnie wszystkich zainteresowanych, zarządzamy, iż będzie ona, jak zwykle, rozwieszona na drzwiach Bazyliki Księcia Apostołów, na drzwiach Apostolskiej Kancelarii i na końcu Campo da Fiori; ponadto nakazujemy, że drukowane kopie niniejszego dokumentu, potwierdzone przez notariusza i poświadczone pieczęcią funkcjonariusza kościelnego, będą posiadać tę samą niebudzącą wątpliwości ważność, gdziekolwiek w każdym kraju, który chciałby wystawić publicznie niniejszy Nasz tekst.

Podobnie, nikomu nie wolno naruszyć lub nierozważnie zmienić tego tekstu Naszego zezwolenia, ustanowienia, nakazania, polecenia, skierowania, przyznania, indultu, deklaracji, woli, dekretu i zakazu. Ktokolwiek by ośmielił się tak uczynić, niech wie, iż naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła.

Dan u Świętego Piotra w Rzymie, w roku tysiąc pięćset siedemdziesiątym Wcielenia Naszego Pana, dnia czternastego lipca, piątego roku Naszego Pontyfikatu.

P. P. Pius V

Bulla papieska

lub Konstytucja Apostolska

W Kościele rzymskokatolickim konstytucja apostolska (łac. Constitutio apostolica) to dekret papieża regulujący określoną materię prawa kanonicznego. Apostolski oznacza tu "papieski", a konstytucja w tym użyciu oznacza dekret. Przepisy konstytucji są prawem papieskim (tak jak Motu proprio), a więc obowiązują i zobowiązują do posłuszeństwa wiary, o ile dana kwestia wiary jest nauczana.

W Konstytucji apostolskiej prawodawca wysuwa również roszczenie do nieomylności w pewnych przypadkach, gdy dogmat jest wyraźnie określony ex cathedra przez sobór ekumeniczny wraz z papieżem lub przez samego papieża, z powołaniem się na urzędowy autorytet i wolę jego stosowania.

Termin ex cathedra ("z katedry") odnosi się do siedziby biskupa Rzymu, którego posiadacz, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego, jest następcą apostoła Piotra i posiada najwyższą władzę nad Kościołem Powszechnym. Słowo papieża ex cathedra jest uważane za nieomylnie ogłoszoną decyzję o nauczaniu w sprawach wiary lub moralności.